Rijswijk, centraal tussen Delft en Den Haag

In het voorjaar van 2009 verhuisden wij naar Rijswijk. In Den Haag was geen betaalbare woning te vinden voor ons, en zo richten wij onze pijlen op Rijswijk. Na een fietstocht van Den Haag naar Rijswijk waren we overtuigd. Het was hier groener dan we gewend waren, en de Vliet sprak ons ook aan. Mooie plek om ons te settelen, zo dachten wij. 

De vader van Martijn begon tijdens een familiebezoek over het huis. "Moeten jullie wel een bovenwoning kopen. Straks krijg je kinderen en moet je steeds de trappen af lopen." Tsja, de keuze was niet reuze in de Haagse regio (anno 2022 is dat nog hetzelfde!). Dus wij waren allang blij met een bovenwoning. 

Reizen maakt impact
We waren net een klein jaartje getrouwd, dus genoten vooral van reizen maken. Achteraf ben ik hier zo blij mee; we hebben in de korte tijd Spanje, Italia, Portugal, Griekenland en Turkije gezien. 
Die pakken ze ons nooit meer af. Een belevenis maakt zeker als iemand doodgaat, grote impact. Ik zie ons nog samen door Granada lopen. Of in de Algarve, waar we genoten van de sinaasappelbomen en rustige stadjes. Samen lokale vis eten, daar genoot Martijn erg van.  Een mooie tijd waarin we nog met zijn tweetjes waren. Achteraf denk ik dat we onbewust haast hadden om samen veel te zien. Zouden we voorvoeld hebben dat we maar een korte tijd als koppel hadden? 

Den Haag- mijn stad- getrouwd

 Het was 22 mei 2008. Twee van mijn zussen sliepen mijn laatste nachtje in de Malakkastraat (vlakbij het Vredespaleis!). De ochtend daarna werd ik opgemaakt door een toenmalige vriendin. Mijn trouwjurk trok ik aan, een prachtig Spaans model met een zeemeermin-taille. Iets dat ik in die periode geweldig vond! Alles om Martijn te behagen. Hij was traditioneel van aard, zeker als het om dit soort zaken ging. Hij was dan ook sprakeloos toen hij mij voor het eerst in de trouwjurk zag. Iets dat hij echt niet eerder had willen zien. Ook daarin was hij precies 'zoals het hoort'. Het trouwboeket, daar had hij dan weer voor gezorgd, en dat was prachtig. 

Onze trouwdag begon in de Paleistuin, waar we onze trouwfoto's gingen maken. Dit was vlakbij onze nieuwe huur-etage in de Zeeheldenbuurt. Daar hebben we uiteindelijk maar een jaartje gewoond, daarna vertrokken we al naar Rijswijk. De fotoshoot ging snel, want we vonden het allebei best leuk om wat te poseren. Daarna door naar de Hofvijver, want dat vonden we wel een top locatie om foto's te laten schieten. Toen ik daar liep, werd ik nog aangeklampt door een groep scholieren die een excursie naar de Hofstad hadden op onze trouwdag. Ze werden ook op de kiek gezet.

We trouwden in het IJspaleis, het nieuwe stadhuis van Den Haag. Een moderne plek, geen historie te vinden. Maar de trouwzaal zelf vonden wij prachtig, met baldakijntjes en een soort gouden aankleding. Ik weet nog goed dat Martijn een mooie speech voor mij hield. Wat is dat lief, zeker in het licht van ons korte huwelijk! De neefjes Jochem en Sjoerd, toen 3.5 en 6.5 jaar jong, mochten een handtekening in het trouwboekje zetten. Mooie herinnering.

In de middag wilden we onze gasten graag iets van Den Haag laten zien, zeker omdat er eigenlijk niemand uit 070 komt van onze familie en vrienden. Daarom gingen we varen op de Vlietvaart, dat was een mooie boottocht richting Voorburg. Onderweg werden de bruidstaarten aangesneden die mijn zus Bertilde zo vakkundig had gemaakt! Erg bijzonder. 

Er valt nog veel meer te vertellen, maar voor nu laat ik het even bij deze herinneringen. Den Haag blijft de stad waar wij samen getrouwd zijn. Enfin, het was een erg kort huwelijk, maar het zijn wel mooie herinneringen. Vandaag liep ik toevallig weer eens met onze meiden door Den Haag, en als vanzelf komt er een glimlach op mijn lippen bij de vele memorabele plekken. Den Haag, je blijft mijn stad! 

Den Haag- Mijn stad - Malakkastraat en Maria

 Aan het einde van het jaar 2005 verhuisde ik van de Weimarstraat en mijn friturende huisgenoot Arnold, naar een vrij chique wijk in Den Haag. De Archipelbuurt, vlakbij het Vredespaleis. Hier woonden in die tijd veel expats, maar ook veel vermogende Hagenaren. De winkels in de buurt hadden ook dat prijsniveau. Ik kreeg een zolderetage bij Maria in de Malakkastraat. Een goedlachse, meestal vrolijke dame. Ze kon wel flink uit de hoek komen soms met opmerkingen, en was licht bemoeizuchtig. Toen ik de etage betrok, was ik nog single natuurlijk. Met als gevolg dat ik regelmatig in het weekend even Den Haag inging met vriendinnen. Dat vond ze allemaal prima. Maar die keer dat ik wat harder stampte op de trap 's nachts, kreeg ik het de dag erna meteen te horen. Ik moest natuurlijk ook door haar huis lopen op weg naar de zolderetage, dus dat was redelijk awkward soms. Aan haar gehoor mankeerde niets. 

Maria was lid van de Russisch-orthodoxe kerk. Voordat ik bij haar kwam wonen, had ik hier werkelijk nog nooit van gehoord. Maria had een voorliefde voor Rusland, en sprak ook graag Russisch als ze een drankje op had. In de weekends of op zondagen dat ze naar de kerk ging, stond er thuis altijd een fles 'spiritus sanctus' op tafel. Dat was Maria's benaming voor wodka, die ze erg graag dronk. Lust jij ook een glaasje, vroeg ze mij eens toen ik kwam kletsen. Ik werd ruim ingeschonken, en dronk gezellig mee. Het was niet helemaal mijn drankje, maar vooruit. 

Op een goede dag was het orthodox Paasfeest aangebroken. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar de begraafplaats. Maria's man was omgekomen bij een ongeluk in een riksja ergens in het Verre Oosten, een triest verhaal. Op de begraafplaats werd met een groep kerkleden bloemen gelegd bij zijn graf, maar ook wodka gedronken. Ik ben meegegaan, en sloeg het allemaal met nieuwsgierigheid gade. De drank vloeide rijkelijk en de wierook dampte geurend rond op de prachtige begraafplaats Sint Petrus Banden. Ergens best een mooi tafereel, maar ik kon de vrienden van Maria niet goed verstaan. Thuisgekomen wilde ik de trap oplopen, maar daar lag een vriend van Maria. Hij bracht wat onverstaanbare klanken uit, en rook naar alcohol. Dit hoorde allemaal bij de feestvreugde, zo werd mij verteld. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van, en probeerde langs hem omhoog te klauteren naar mijn veilige zolderetage. Het feest ging nog door tot in de kleine uurtjes. Maria was erg gastvrij en schonk iedereen vaak bij. 

Op de zonnige mei-dag dat ik haar huis verliet, trouwde ik met Martijn. Het was 22 mei 2008. 

Den Haag - Mijn stad. Huisgenoot Arnold, 1-hoog

 In mijn zoektocht naar werk had ik na mijn studie journalistiek mijn pijlen gericht op Den Haag. In die tijd kwam ik er al vaker bij vrienden, en genoot van de stad, het strand en alle culturele opties. Toen ik een baan kon krijgen bij Vakblad Groenten en Fruit in Den Haag, was ik dan ook erg blij. Ik verhuisde van Meppel naar Den Haag. Een grote overgang kan je stellen.

De zaterdag dat mijn ouders mij naar de Hofstad verhuisden, januari 2004, werd er in het huis naast mij een hennepplantage ontmanteld. Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen, en ik dacht: dat hoort er allemaal bij. Later heeft mijn moeder weleens gezegd dat ze dat best spannend vond. De huisgenoot die ik kreeg, dat was eigenlijk nog het grootste probleem. Ik woonde op 1-hoog boven een groenteboer in de Weimarstraat, samen met 'Arnold', een echte Hagenees. Hij was flink gezet, laten we het netjes zeggen, corpulent. Elke avond maakte hij zijn avondmaal, een bord vol kip. Geen groenten, alleen vlees. Dat werd na acht uur 's avonds op tafel gezet. Ik sliep naast de keuken, en rook elke avond kip. Maar daar bleef het niet bij. Arnold frituurde bijna dagelijks, en ook dat rook ik, een penetrante lucht. 

Denk je alles gehad te hebben? Ik hoorde ook allerlei geluiden in de kamer achter mij. Arnold ging op het vrijerspad. Hij kreeg een vriendin, 3 koppen kleiner dan hemzelf. Wat denk je? Meerdere avonden hoorde ik ze de liefde bedrijven. Eerst werkte het op mijn lachspieren, maar later werd het irritant. Dit in combinatie met de stank, het was letterlijk niet te harden.

Daar zat ik dan, op mijn kamertje 20 vierkante meter groot. Ik woonde in Den Haag, had een baan bij een vakblad. Maar wat een toestanden in mijn huis. Toen ik een zolderetage kon krijgen dichtbij het Vredespaleis, bij een dame boven (Maria), aarzelde ik geen moment. Daar gaat mijn volgende blog over..

Het is weer maart

Het is bijna maart. De maand van Martijn. Vogels die hard fluiten, bomen in bloei. Iets waar ik voor altijd een andere associatie bij heb. Martijn; sterfdatum 11 maart 2015. Het jaar nadat hij stierf, was de lente zwart voor mij. 

Nu, zes jaar later, kan ik weer 'genieten' van ontluikende lente. Maar mijn hersenen herinneren me er wel altijd aan dat er iets enorm impactvols is voorgevallen in de maand maart. Dat is voor mij niet meer te herprogrammeren. Geen EMDR helpt er tegen. En misschien 'hoeft dat ook niet'. 

Op die zonovergoten woensdag zaten we samen met onze meiden te ontbijten. De dag was nog jong. Sanne ging naar school; jullie omhelsden elkaar. Carmen lag vrolijk in de box te lachen. We waren gelukkig. Ik ging bij iemand uit de kerk koffiedrinken en toen ik thuiskwam, lag jij in de kamer. Het leven was al uit je lichaam getrokken. 

De rest is geschiedenis. We zijn bijna zes jaar verder. Ik ben nog niet depressief geweest. Ben nog niet razend gek geworden. En dat vind ik eigenlijk best bijzonder.. Ik ben er nog, een sterkere Rianne. Rouwen, dat gaat met vallen en opstaan. Met veel tranen en veel lachen. Want dat verdient Martijn. 

Martijn, de verstrooide filosoof. Zo noemt een dierbare vriend hem. Mooi gezegd. Want, dat blijft hij altijd. 

Luctor et Emergo

In deze vakantie neem ik wat tijd om terug te blikken, ook samen met de meiden. Op de harde schijf die ik nog heb, staan  veel foto's van Martijn, uit 'de oude doos'. Sommigen heb ik jaren of maanden niet gezien.
Bij een schiet ik direct vol; een lieve foto van Sanne en Martijn. Sanne was er een maandje of vijf oud. En wat een trotse blik heeft Martijn in zijn ogen. Hij wilde zo graag vader worden.

Dan de foto's van onze reis naar Turkije, februari 2013. We waren ons kindje Benjamin verloren, en wilden er 'even uit'. Goedkope reis naar Turkije. Wat viel het tegen allemaal daar... we zochten afleiding, wat logisch was. Maar het werd een nare reis. Martijn zat slecht in zijn vel, werd depressief. Niet de allerfijnste herinneringen. Helaas, ze horen ook bij ons leven samen. Als ik deze foto van ons tweeën zo zie, dan word ik wel weer blij. We waren daar 7 jaar samen, en gelukkig met onze tweejarige Sanne. Wat hadden we toen al veel meegemaakt.
Blij, trots, maar ook weemoedig en verdrietig. Zo kijk ik hierop terug. Ik doorleef het. Luctor et Emergo!

                                          Turkije, 2013


Tenslotte nog een foto van Martijn zoals hij ook kon zijn. Een clown, met een zeer serieuze en gevoelige inborst, maar hij had ook echt een gekke kant.

Langs het tuinpad van mijn vader: Zeeland

En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat het nooit voorbij zou gaan

Deze hit uit vroeger tijden klonk in mijn hoofd afgelopen maandag. We waren naar Zeeland gereden om mijn tante Addie een raambezoek te geven. Koningin Addie. Zo voelde ze zich vast. Ze was er super blij mee dat wij even bij haar waren, voor haar raam, op een meter of 3 afstand. Ze is psychisch patient, en haar wereldje is al jaren miniatuur.

Je ruikt het verleden
Tante Addie bracht ons weer in Zeeland. Ze woont in Kapelle, het dorp van Annie M.G Schmidt. Vanaf daar reden we via lommerijke weggetjes met fruitbomen naar het oesterdorp Yerseke. Daar is mijn opa Arie Nieuwenhuize geboren in 1908. Dat is inderdaad, meer dan 100 jaar geleden. Hij werd geboren vlakbij de oesterputten. Maandag zijn we hier langs gelopen. Oesters worden hier schoongewassen in putten, vlakbij de Oosterschelde. Een bijzondere plek. Je ruikt het verleden als je er rondloopt. Kleine arbeidershuisjes staan er. Weinig leven op straat op deze Koningsdag. Een enkele vlag. Bij de Oosterschelde stonden mensen pieren te steken. Ik sprak een vrouw aan die mij vertelde dat mensen haar soms vragen hoe eb en vloed werkt. Dan kom je duidelijk niet uit Zeeland.
Heerlijk dat nuchtere, no nonsense is de Zeeuwen niet vreemd. 

                                          Oesterputten Yerseke


Mijn opa was dat ook. Arie de bakker begon zijn bakkerij in H.I Ambacht, samen met zijn vrouw Johanna uit Wolphaartsdijk. Ver van Zeeland gingen zij, in de Tweede Wereldoorlog zijn ze verhuisd. Wat een avontuur! Elke keer als de Zeelandbrug overgestoken werd -zo gaat het verhaal- moest opa Arie het Zeeuwse volkslied zingen. Mooi toch? Een beetje trots is niet verkeerd. 

De realiteit is elke dag anders

We zijn drie weken verder dan mijn vorige blog, waarin ik aankondigde dat Corona 'onder ons' is. Inmiddels zijn er op dit moment 5560 mensen in dit land besmet met het Coronavirus. Morgen is dit aantal weer hoger. De realiteit is elke dag anders, en dat blijkt een waarheid als een koe. Dat hoorde ik een woordvoerder van de Rabobank al zeggen op 12 maart. Het is een drama wat er op dit moment gebeurt in ons land, en de rest van de wereld. Corona heeft ons in zijn greep. Ik heb diep respect voor alle mensen die in de ziekenhuizen werken en ons land hier doorheen helpen!

Naast het persoonlijke leed dat zich nu afspeelt rond Corona, schrijf ik beroepsmatig over de sierteelt in relatie tot de Coronacrisis. Veel interviews met telers hebben de revue gepasseerd de afgelopen weken. Wat een drama is dit voor de sierteeltsector. Het goudhaantje van de economie, de tuinbouw. In een normaal jaar zet de sierteelt 5,5 miljard euro om. Dat zijn flinke getallen. Sierteelt staat op nummer 3. Welke sectoren staan er op 1 en 2? 1. Machines en onderdelen 2. Metaalproducten.
En op nummer 3 dus de sierteelt. Een enorm belangrijke sector voor onze Nederlandse economie. Nu we afstevenen af op een recessie wordt het nog spannend. Hoeveel bedrijven kunnen deze klap doorstaan, en hebben er nog handel over een paar weken..

De veerkracht van de telers is iets dat mij elke keer weer opvalt. Vandaag interviewde ik een teler uit Huissen die is gestart met huisverkoop en online bestellingen levert samen met zijn transporteur. Er staan nog 1 miljoen potplanten op zijn bedrijf. En dat moet eigenlijk wel weg voor Pasen.. Hij vindt het fijn voor zijn psyche om iets positiefs te doen in deze crisistijd. Nou, ik vind het knap!

Hierbij het hele verhaal (Hortipoint).

Corona Corona

Je kunt op dit moment niet meer om het Coronavirus heen. Het beheerst de media. In Nederland, in Europa, in de hele wereld. Als je zoals ik beroepsmatig veel tijd op de sociale media doorbrengt, zie je soms veel voorbijkomen. Zo zag ik laatst een eng filmpje van een Chinees wiens longen vergroot werden door een koortsaanval. En een filmpje uit Den Haag, waar twee mannen in een wit pak liepen dat tot aan hun haar was dichtgesnoerd. Ze vervoerden een patient met een mondkapje op. Corona? Er stond geen duidelijke uitleg bij op Twitter.
Kortom, er is veel om te doen. Corona. Wat weten we er nou feitelijk van af? Dat het een virus is. En dat het heel erg besmettelijk is. Dat het binnen no time in Nederland was vanuit China en Italie. En dat de besmettingshaard ontstaan is in China, via vleermuizen die daar  gegeten worden. Dat weten we. En we weten dat er sinds vandaag ook een Corona-patient in de Hoeksche Waard is, die nu in het Ikazia ziekenhuis -in Rotterdam- ligt.

Nuchter?
Dat zijn de feiten. Ik merk dat angst overheerst. En dat ik er zelf ook wat angstiger door ben geworden. Minder onbezorgd de bus, metro en trein instap. Ik doe het heus nog wel. Maar ik denk veel meer na over waar en hoe ik besmet zou kunnen worden. Erg he? Zo nuchter ben ik dus niet. Dat is oer-Hollands, nuchter zijn over dit soort zaken.. Dat is in Italië wel anders. Daar schijnt de volksaard nogal hypochondrisch te zijn, en daarom zijn ze daar veel sneller in paniek dan hier. Al zijn daar ook veel meer Corona-gevallen dan in Nederland, op deze 3 maart 2020.

Toerisme op zijn gat
Een ding is zeker. Het  toerisme gaat hier onder lijden, en de vele bedrijven in ons land die linken met China hebben ook. Of het impact op de bierverkoop van Corona heeft, dat betwijfel ik. Die kan hier juist van profiteren lijkt mij. En het blijft lekker bier. De vraag is: wat doe ik met alle informatie die ik tot mij neem? Vandaar deze blog. Een manier om het te uiten. Baat het niet dan schaadt het niet :)

Ontbijt in de trein

Vanaf deze week zit ik vaak in de trein. Dat werpt mij terug in de tijd, want in mijn studententijd heb ik heel wat uurtjes in de trein gereisd. Met mijn studenten-ov. Afgelopen dinsdag had ik mezelf bij het raam geïnstalleerd. Capuccino erbij, heerlijk. Ik was in de veronderstelling dat ik nog wat zou kunnen werken onderweg. Plotseling kwam er een jonge man tegenover mij zitten. Nerveus plukkend aan zijn haar, en allerlei verzuchtingen bracht hij uit. Uit het niets vroeg hij in het Engels of ik wat te eten voor hem had. Ik vond het bijzonder, maar ik gaf hem toch een havermoutkoekje. Mag ik er nog een zei hij. Dus ik: you are not very shy. Een heel gesprek volgde tussen Rotterdam Centraal en Leiden.

Lyrisch over Rotterdam
De jonge man bleek uit Slowakije te komen. Hij studeerde in Rotterdam, en was lyrisch over deze hippe stad. Waar hij events organiseerde als DJ. En o ja, hij was soms ook model. In Slowakije was het allemaal drama qua studeren zei hij. Maar Nederland, dat was het echt helemaal.. Hij kon niet stoppen met praten en was behoorlijk zelfverzekerd. Ik leerde wat interessante woorden in het Slowaaks, en kwam erachter dat deze taal verwant is met het Russisch. Een heel gesprek. Na 35 minuten stopten we in Leiden. Ik bedacht mij dat het eigenlijk best leuk kan zijn, de trein. Ik heb jaren met de auto naar mijn werk gereisd. Wat heerlijk kan zijn met eigen muziek aan, en geen geluiden om je heen behalve de motor dan. De files kunnen mij nog steeds gestolen worden! Nu ik weer in de trein zit, gebeuren er meer spontane dingen, en dat is ook wel weer leuk. Maar, de volgende keer neem ik mij voor om mezelf te dwingen eens te werken in de trein. Komt vast goed! Met uitzicht op Hollandse luchten of polders.

Ik mis papa Martijn

Mijn jongste dochter is Carmen. Ze zit sinds een paar weken in groep 2. Een eigenwijs, pittig en lief kleutertje. Geen meeloper. Met een sterke eigen wil. Dat liet ze al blijken in de babytijd en dat is niet anders nu.
Sinds dit jaar begint ze vragen te stellen over haar papa. Ze was 10 maanden toen hij overleed, en nu beginnen er wat kwartjes te vallen bij Carmen.

Waarom..
Tijdens een bezoek aan de IKEA: Waarom is mijn papa eigenlijk dood?
Waarom is Bart er? Dat is toch niet mijn papa?
-Wat was er dan met het hartje van papa?

Lieve papa's
En dan moet je even slikken. In de IKEA staan de radars van mijn kleuter ineens aan. En ik ben haar antwoorden schuldig. Maar wat te zeggen. Dat is elke keer weer de vraag.
Carmen ziet door school elke dag lieve en leuke papa's die hun kleuters de klas in brengen of ophalen bij de BSO. En ze merkt natuurlijk dat haar papa er niet bij is. En daar geen deel van uitmaakt, haar wereld.

Verdriet van kinderen
Met een vriendin-weduwe heb ik het vaak over deze dingen. We vinden ons eigen verdriet een ding, maar het verdriet van onze kinderen is er ook. En dat krijg je er gratis bij, en dat blijft ook. Een handboek is er niet, dus je doet het met datgene wat je in je opvoedpakket hebt :)

Een trouwdag werd een rouwdag

22 mei 2008. Een zonnige lentedag in Den Haag. Martijn en ik trouwden. We hadden op onze trouwkaart gezet dat we samen op levensreis wilden gaan. Wat een vertrouwen in onze toekomst samen. En dat terwijl Martijn eind 2007 nog 10 weken in een ziekenhuis lag met een pittige bacterie..  Op levensreis. Dat is nogal wat. Maar goed, je moet wat te dromen hebben samen. Zo keken we daar blijkbaar tegenaan. Jong en onbezonnen.

De trouwring draag ik nog
Maar nu het volgende. Een trouwdag komt elk jaar terug. En het is elk jaar weer lastig merk ik, maar ook andere weduwes, wat je met die dag doet. Want, er is niemand meer die het met je viert. Er is niemand die je feliciteert met deze ooit mooie dag. En ineens is een trouwdag een rouwdag geworden..Ik vond dat vrij confronterend en soms nog. En ja, ik heb een nieuwe relatie en dat is super, maar dat neemt nog niet alles weg. De vraag is: wat moet je met een trouwdag als je man er niet meer is?
Een dilemma. Ik kwam laatst een jonge weduwe tegen die haar trouwdag nog steeds vierde en het voelde alsof ze nog getrouwd is. Dat gevoel herken ik niet.. vanaf dat Martijn overleed voel ik het alsof hij mijn man niet meer is. Ik draag wel zijn trouwring, maar vieren dat we nog getrouwd zijn.. nee, dat gevoel heb ik niet.

Vieren of rouwen
Hoe zorg je dat een ooit mooi gevoel de overhand heeft op een trouwdag? En hoe ga je om met eventuele moeilijke gevoelens, zoals pijn, teleurstelling of angst?
Vieren of rouwen. Er is soms weinig keuze. Of is rouwen iets waarbij vieren hoort? Dit geldt ook voor de verjaardag van je overleden partner. Wat moet je daarmee? Ik vind het elk jaar rond 8 augustus weer een dilemma. Elk jaar kies ik iets dat bij mij en mijn meiden past. Een keer zijn we met de familie van Martijn naar Utrecht gegaan waar zijn herinneringen liggen. Die dag zou hij anders 40 zijn geworden. Dit jaar zou hij 42 zijn geworden.

Onder handen genomen door een Thaise

Een paar dagen geleden ging ik door mijn rug. Een oude kwaal speelde ineens weer op. Het maakt je bewust hoe kwetsbaar je lichaam is. Een tip van mijn buurvrouw was om een massage te nemen bij een Thai. Hier in Oud-Beijerland, ja het kan echt :)
Schoorvoetend belde ik "Devi" op, met veel pijn in mijn rug. Ze kon mij er nog net tussen proppen en daar zat ik dan. Een kleine vrouw met een krachtige uitstraling gaf mij de hand.
Ik koos voor de oliemassage. Dat leek mij het veiligste want hier kwamen minder handelingen aan te pas die bij de Thaise massage wel gebeuren.

                                          Foto: www.baimintspa.nl


Gewicht op mijn benen
De masseuse vond mijn lichaam zo verkrampt dat ik het met alleen een oliemassage niet redde zei ze. Op een gegeven moment trok de Thaise mijn armen naar achter terwijl ik op mijn buik lag. En later voelde ik haar gewicht op mijn benen hangen. Het was bizar, het is niet uit te leggen wat het met je doet. Ik kan niet zeggen dat ik het per se comfortabel vond maar ik merkte wel dat het veel deed met mijn verkrampte spieren. Het wordt ook wel yoga for lazy people genoemd een Thaise massage. Nou dat heb ik gemerkt! Ik doe al aan yoga maar dit was een yoga 2.0. Volgens Devi staan mijn energiebanen nu weer open. Ik geloof hier wel in, en ik merk dat het ook echt zo werkt. Het bloed kan weer lekker stromen en er is ruimte in je lichaam en geest voor nieuwe energie. En die kan ik wel goed gebruiken!
Mijn vriend zei direct: oh dat is mooi, dan kan je natuurlijk bij haar terugkomen -kassa:)-. Nou daar zit vast wat in. Commercie en spiritualiteit gaan vaak hand in hand.

Voor meer informatie over Thaise massage:
https://www.thailandblog.nl/thaise-massage/thaise-massage/

Hoeksche Waard: onontdekte parel in de Randstad

De Hoeksche Waard is een onontdekte parel. Daar kom ik echt achter sinds ik hier woon want; hoeveel mensen komen hier op bezoek die dit gebied niet kennen. Het wordt ook wel het best bewaarde gebied van de Randstad genoemd. Als je hier de Heinenoordtunnel doorrijdt waan je je in een agrarisch gebied met akkerbouw en fruitteelt. Even weg uit de Randstad zo voelt het. Maar officieel is het nog steeds Randstad. Interessant!

Eerst een stukje geschiedenis.. Oud-Beijerland is in 1559 door graaf Lamoraal van Egmont gesticht als Beierland, vernoemd naar zijn vrouw Sabina van Beijeren. Egmont verwierf na de dood van zijn broer Karel in 1541 de rechten van het gebied, en liet het in 1557 bedijken. Lamoraal van Egmont heeft niet lang van zijn bezit kunnen genieten. In 1568 werd hij op bevel van koning Philips de Tweede op de Markt in Brussel onthoofd, samen met de graaf van Horne. De executie leidde tot groot protest en wordt wel beschouwd als het definitieve begin van de gewapende Nederlandse Opstand. Dit is de start van de strijd van de Nederlandse gewesten tegen de Spaanse landheer Philips de Tweede.

Belangrijke handelsplaats Oud-Beijerland werd al snel een van de belangrijkste handelsplaatsen van de Hoeksche Waard. Het dorp leefde van handel, landbouw en visserij. De rijkdom die dit bracht is nog terug te vinden in de statige herenhuizen langs de Vliet en aan de Havendam. In de haven was het vaak een drukte van belang. De suikerfabriek, een sigarenfabriek, een cementfabriek, een paling- en zalmrokerij zorgden vanaf de negentiende eeuw voor veel activiteit in het centrum.

Flink gegroeid In de afgelopen tachtig jaar is het dorp flink gegroeid, van een kleine 7.000 inwoners in de jaren veertig naar ruim 24.000 inwoners anno 2017. De nieuwbouwwijken, zonder hoogbouw (!), zijn ruim van opzet. Er is veel groen en de speelgelegenheden voor kinderen hebben veel aandacht gekregen.

Vertrouwd
Leuk om even in de geschiedenis van mijn nieuwe woonplaats te duiken. Mijn ouders waren hier laatst een nachtje logeren en zeiden dat het lijkt alsof ik hier al veel langer woon. Dat is het grootste compliment. Ik voel het zelf ook zo.

Artikel in Vriendin: "Rianne werd plotseling weduwe maar vond een nieuwe liefde"

Eind 2018 stond er een artikel in Vriendin over mijn nieuwe liefde Bart. Na de liefde voor mijn man Martijn die begin 2015 overleed. Op deze Valentijnsdag deel ik dit  verhaal op mijn weblog:
https://www.vriendin.nl/persoonlijke-verhalen/rianne-werd-plotseling-weduwe/

Een mijlpaal zonder je papa

De feestmaand december is weer gestart. Overal lichtjes en je kan niet om de kerstversiering heen.
Vorige week zong mijn dochter Sanne nog de sterren van de hemel op een kerstmarkt. Prachtig, wat was ik trots.

Gemis
Ook ben ik heel blij dat ze haar zwemdiploma haalde! Dat was een mijlpaal. Een mijlpaal zonder haar papa. Ik zwom mee aan het einde als enige mama. Er waren allerlei blije papa's die ook in het water sprongen. Ik was zo blij voor Sanne en had de neiging om tegen Martijn te zeggen: kijk nou eens wat onze grote meid al kan. Dat schrijnende gevoel. Van wat niet meer is. En tegelijk heb ik nieuwe mensen om me heen zoals Bart, en zijn dochter, en de opa en oma van Sanne uit Ede waren zelfs gekomen. Ben ik ondankbaar dat ik dit voel? Nee dat is het niet.. ik voel een gemis. En dat mag er ook zijn. Ik mag dat toelaten. Dat weet ik nu en dat voel ik ook zo. Sanne miste haar papa ook!

Hartje ziek
Carmen is ook al een stuk verder in haar ontwikkeling nu ze 4,5 is. De afgelopen maand stelde ze vaak de vraag: waarom is papa Tijn dood? Die vraag kwam even binnen. Ze is nu natuurlijk oud genoeg om meer te beseffen. Ik gaf het antwoord: Omdat zijn hartje ziek was. Carmen lijkt het te snappen. Ze noemt Bart afwisselend papa en 'gewoon Bart'. Ze kent hem al langer dan ze haar eigen papa kende. Gelukkig is hier nu af en toe een man in huis, dat vinden we alledrie erg gezellig. Het kleurt ons leven weer anders.

De mijlpalen zonder Martijn. Ze zijn er en we moeten er mee dealen. We doen het en we voelen wat we voelen.

Het kind in mij zingt

Afgelopen week zat ik vijf dagen in Andalusië om beter te leren zingen. Met een groep vrouwen gingen we naar Spanje om les van zangcoaches Esther Hart, Talitha Nawijn en Ralph van Manen te krijgen. Ik werd er erg vrolijk van. Wat ik merk is dat er veel warme en goede herinneringen aan muziek en mijn jeugd naar boven kwamen tijdens de week.

Het begon in de brugklas
Dat ik altijd muziek heb geluisterd staat buiten kijf. Het begon allemaal in de brugklas. Mijn toenmalige vriendje Bas Nijhof uitte zijn liefde voor mij met een cassettebandje vol hits. Er stonden 2 nummers van Toto op, dat herinner ik mij nog. Een ervan was 'Stop Loving you'. Als ik thuis was, zette ik mijn cassettedek aan op mijn kleine kamertje en draaide ik de nummers van 'Bas'.
Inmiddels zijn we 28 jaar verder maar Toto blijft altijd een warm kamertje in mijn hart houden.

Whitney
In klas 3 werd 'The Bodyguard' een populaire film. Ik weet nog goed dat de film gedraaid werd op een videoscherm op onze Havo. De songs maakten diepe indruk. Whitney Houston deed haar intrede in mijn leven. 'I wanna run to you' en 'Jesus loves me' bleven in mijn tienerhart hangen. Ik zong het na en probeerde Whitney te imiteren.

Michael popheld
In dezelfde periode maak ik kennis met Michael Jackson. 'Smooth Criminal' en het prachtige 'Man in the mirror.' Ik was zwaar onder de indruk van zijn muziek. En nog steeds luister ik het graag of bedenk ik weer een dansje op deze popheld. Heerlijk!

Muziek van mijn jeugd
Beatles werden bij ons thuis altijd veel gedraaid door mijn vader die er ook warme herinneringen aan koestert. Dat is dus echt de muziek van mijn jeugd. 'The long and winding road' is wat mij betreft echt een nummer van wereldklasse. Maar ook 'Paperback writer' blijft een heerlijk nummer. Beatles zullen voor mij altijd gekoppeld zijn aan mijn vader Leo.

Het kind in mij
Ik geniet nog na van mijn muzikale reis naar Spanje. Het heeft mij weer heel dichtbij mijn 'oude passie' muziek gebracht. En ik merkte dat ik het geweldig vind om dagelijks te zingen. Muziek is en was altijd al belangrijk voor mij. Ook in tijden dat het minder met mij ging, ben ik altijd muziek blijven draaien. Hoe verdrietig ik ook was, ik zocht het wel op. Op de begrafenis van Martijn draaide ik bewust twee nummers waar hij van hield (As/Stevie Wonder en Zing, vecht, huil, lach en bewonder/Ramses Shaffy) Muziek hoort bij me en haalt het kind in mij sterk naar boven. Ik kwam vandaag tot het inzicht dat ik dat kind vaker toe mag laten en verwelkomen.

We gaan het aan

Ik zat vandaag bij mijn psycholoog in Rotterdam. Een jongeman die mij veel goede zaken leert. We praten over hoe de afgelopen zes jaar van mijn leven er heeft uitgezien. Een tijd van veel hollen, stress en natuurlijk het onontbeerlijke van de dood. Dit heeft mij tot de Rianne gemaakt die hier nu zit. De Rianne die ondanks het verlies van haar partner en haar kindje het leven aandurft en door is gegaan.

Voor het leven kiezen
Het leven aangaan. Een groot iets. Dat doe je niet 'zomaar'. Je weet niet wat het je gaat brengen. Dat is bijna een soort levenskunst. Ik verbaas mij er vandaag over dat ik blijkbaar nog voor het leven kan kiezen. Ik weet hoe moeilijk het is om te vallen en weer op te staan na een groot verlies. Ik weet als geen ander dat het leven je te pakken kan nemen op een manier waar je zelf niet voor kiest. En toch ga ik het leven aan, met vallen en opstaan. Ik heb zelfs een nieuwe liefde gevonden. En ik woon in een nieuw huis zodat ik een nieuwe start mag en kan maken.


Mindfulness in de hoogste zin
De kunst van het leven aangaan. Elke dag weer. Zonder heel ver vooruit te kijken.
Mindfulness in de hoogste zin van het woord. Genieten van wat komt, maar ook trots zijn op wat je hebt bereikt.

Ik woon op een eiland

Spui/ Oud-Beijerland

Ik woon inmiddels 4 weken op een eiland. Dat is best een lekker gevoel. Een eiland dat toch nog bij de Randstad hoort. En ik woon in een dorp; Oud-Beijerland. In een heerlijk ruim huis met een tuin. Ik noem het ook wel een 'grote mensenhuis'. Het voelt soms nog onwerkelijk dat dit echt van mij is. En dat ik hier zo mooi mag wonen met mijn meiden. Op een steenworp afstand van mijn vriend. Het is heerlijk. Het is soms gek, want verhuizen brengt altijd iets onwerkelijks met zich mee. En het is afkicken na bijna 15 jaar in de Haagse regio. Het voelt als afkicken van veel drukte en rumoer. En afscheid van een dierbare plek dat hoort er ook bij.

Mooie dag
Vandaag waren we weer eens in Rijswijk/Den Haag. We reden door onze straat en zagen ons huis. We liepen naar de tram op weg naar Den Haag en bezochten het graf. Dat was mooi. Mijn meiden vonden het 'leuk' maar raakten er niet van in de war. Ik vond het een mooie dag om terug te kijken op 'wat was' en blij thuis te komen in ons nieuwe huis.

Slikken, doorgaan en vooruit kijken

De afgelopen weken is er veel papier door mijn handen gegaan. Een verhuizing brengt je onherrroepelijk terug bij je verleden. Soms is dat fijn als je met een glimlach terugdenkt aan wat 'was'.
In mijn opruimbuien kom ik ook veel papier en spullen van Martijn tegen. Het zijn niet altijd de fijnste momenten. Het brengt mij soms terug in mijn rouwproces. Ik zie afwijzingen op sollitatiebrieven. Uit de tijd dat nog alles op schrift werd gezet. Ik zie studiematerialen van de Universiteit Utrecht. Ik zie Martijns handschrift. Het brengt mij weer terug in de tijd. Het is slikken, doorgaan en vooruit kijken. Want ik ga uiteindelijk toch echt een nieuwe stap maken.

Het juiste moment
Is dit het juiste moment om te verhuizen? heb ik al veel gehoord uit de mond van bezorgde mensen om mij heen. Als iemand mij kan vertellen wat dan wel het juiste moment is?

We gaan het aan
Ik durf nu pas vooruit te kijken. Dat heeft 3 jaar geduurd en dat blijft moeilijk. Want vooruit kijken heeft ook met hoop en vertrouwen te maken. En dat gaan we nu aan. Net als de verhuizing.

De dag van geluk

Ik lees ergens dat het vandaag de dag van geluk is. Dat is mooi want zo heb ik inspiratie voor deze nieuwe blog op 20 maart.

Geluk. Wat is dat voor jou? Het is natuurlijk erg persoonlijk hoe je dat ervaart. Ik zit momenteel in een fase dat ik veel pijn heb op mijn borstbeen en ook met een 'fijne tennisarm' zit. Dat neemt vaak de glans van de dag een beetje weg. Doordat je pijn ervaart kan je minder genieten. Nou doe ik wel heel erg 'mijn best' om te ontspannen. Gij zult ontspannen. Het is bijna een gebod. Ik zwem elke week nu. Dat werkt best ontspannend. Beetje baantjes trekken. Het is meer inspanning dan je denkt. Fanatiek als ik ben moet er dan ook wel ingespannen worden. Maar het is fijn als ik uit het bad kom en daarna voel ik mij even gelukkig en voldaan. Dat heb ik toch maar even gefikst. Een koffie drinken in een koffietentje in de buurt. Capuccino of Latte Macchiato, daar word ik ook best gelukkig van. Het zijn de kleine geluksmomentjes die het hem doen.

Toekomst
Als je ervaring hebt met rouw weet je dat je geluk behoorlijk overschaduwd kan worden door dat wat je hebt meegemaakt. Het kleurt je leven minder zonnig dan je had gewild of je had voorgesteld. Ik hoop dat mijn toekomst er een wordt waarin ik -en mijn meiden- meer geluksmomenten mogen ervaren.

Sanne: "Ik heb nog wel een wens"

Eind december zat ik samen met mijn toen nog zesjarige dochter Sanne bij een wedstrijd van ADO Den Haag. Het was koud. We genoten beide, er werden maar liefst vier doelpunten gescoord door ADO. O o Den Haag, klonk het na elk doelpunt. Wat een feest. Al die groen gele vlaggen en een ooievaar als mascotte op het veld. Prachtig.

Aan het einde van de wedstrijd loopt het tegen tienen. Sanne zit nog vol energie. "Mam, ik vond het een topavond. Ik heb nog wel een wens", klonk het uit haar mond. Het zal vast over voetbal gaan dacht ik. "Wat wens je dan Sanne?" zei ik tegen haar. Sanne: "Ik wens dat papa weer terugkomt bij ons."

Terug op aarde
Tsja, en daar sta je dan als moeder. Even weer aan de grond genageld en terug op aarde. Want ja, ik kan haar vader niet terugtoveren. En het mooie verhaaltje over de hemel, dat heb ik al zo vaak afgedraaid. "Ja Sanne, dat hoop ik ook. Het kan nog wel even duren voor je hem weer terugziet."

Rouw is rouw
We rijden weer naar huis in een lange rij met auto's vol supporters. Gelukkig gaat het gesprek weer over voetbal en over hoe leuk deze avond was. In mijn hart ben ik nog wel even bezig met ons gesprek. Het blijft een lastig onderwerp. En het wordt er niet makkelijker op. Rouw is rouw. En dat blijft het.

Innerlijke kracht

Sinds de dood van Martijn heb ik veel nagedacht over het thema innerlijke kracht. Het kwam regelmatig voor in gesprekken met goede vrienden. "Wat ben jij toch sterk Rian. Dat je alleen doorgaat en niet omvalt. Knap hoor".

Postbode
Lange tijd dacht ik dat dit 'normaal' is. Om door te gaan. Om de knop om te zetten en verder te lopen alsof er niets gebeurt is. Het is iets dat ik met mijn opvoeding heb meegekregen. Doorzetten Rianne. Laat je niet kisten. Ik herinner mij nog dat ik ooit een baan als postbode had in het jaar nadat ik afstudeerde (2003). Het lukte mij niet om een baan als afgestudeerd journalist te vinden. Dat was best een teleurstelling. 14 maanden solliciteerde ik.. het moest en zou mij lukken. Ik woonde tijdelijk bij mijn ouders in Meppel en had mijn kamertje in Ede opgezegd. En na 14 maanden is het mij inderdaad gelukt om een baan als redacteur te vinden. Innerlijke kracht. Het was er toen al..
Dingen zijn mij niet aan komen waaien. Dat heb ik eerder ervaren. Ook nadat Martijn mij ontviel, kwam dit thema voorbij. Ik ben er vrij somber van geweest. Gelukkig niet zo erg dat ik er depressief van werd. Maar het houdt me nog regelmatig bezig. Waarom kan niets 'normaal' gaan lijkt het? En moet ik voor veel dingen vechten?

Niet altijd sterk
Dan kom ik toch weer terug op mijn innerlijke kracht. Je kan meer aan dan je denkt. Gelukkig hoef ik niet altijd meer sterk te zijn van mezelf. Ik vind dit heel belangrijk om aan mijn dochters mee te geven. Denk niet te klein over jezelf!

Rouw op je dak

Met rouw kun je omgaan
Met rouw kun je dealen
Rouw kun je een plekje geven
Maar rouw of de dood van je man kun je niet 'verwerken'.
Het is tenslotte geen afval waar je over praat

Rouw valt je ontzettend hard en rauw op je dak
Als je man dood neervalt door een hartstilstand
kun je niets dan toekijken
het uitschreeuwen
en 112 bellen.
Je voelt je volslagen machteloos
en kijkt toe terwijl zijn geest al weg is
Geen afscheid
Dat blijft hard

Liever was ik het niet
Liever was ik soms iemand anders
Geen jonge weduwe
Ben ik het echt?
Heb ik dit meegemaakt?
Hoe vaak dat niet door mijn hoofd is gegaan

Helaas, ik ben het wel, Rianne,
Ik mag dit een plek geven
Het leven heeft mij niet gespaard
Dat voelt raar, maar zo is het
Ik word volgend jaar 40. Het lijkt soms wel of ik al 60 word
De dingen die ik meegemaakt heb
Die maken veel mensen nog niet eens mee op hun 60e

Maar, "je moet door Rianne"
"Wees blij dat je twee kinderen hebt gekregen. Die helpen je er bovenop"
Het leven gaat door..

"Mijn man deed niet zoveel"

Aanvullend op het verhaal dat ik net typte, komt er ineens een gesprek naar voren met iemand die mij hier thuis opzocht enkele maanden na Martijns dood. Zij kende hem nog uit de kerk.
Ik vertelde haar dat ik het zo zwaar vond om alleen moeder te zijn. Vooral in de nachten maar ook als ik uit mijn werk kom en ik dan in de zesde versnelling moet.
Ik herinner mij dat ze zei: "Ja, dat had ik ook altijd toen ik thuismoeder was. Mijn man werkte hard, en die deed niet zoveel in de opvoeding."
Ik weet nog wel wat het met mij deed om dit te horen. Ik stond perplex. Hoe kun je je situatie met een man en jij als thuismoeder nu met mij vergelijken? Ik snapte er helemaal niets van.
Wat leerde ik hiervan? Mensen zijn vaak erg ontactisch en niet erg inlevend. En dan maakt het niet uit of je in God gelooft. Dat heb ik er van geleerd. Blijkbaar dacht ik dat dat uitmaakte. Maar nee, dat maakt geen enkel verschil.

Weduwe zijn: "Je bent niet alleen"

De afgelopen week sliep ik meerdere nachten niet goed. Dat doet iets met je. Mijn dochter Carmen wordt dan huilend wakker met een nachtmerrie. En wat doe ik? Ik leg haar naast mij neer.
Zou het anders zijn als er een vader bij was. Dat denk ik wel. Dan zou hij zich er ook mee kunnen bemoeien. Dat is nu niet zo, ik knap dit zelf op.
Dat laatste, dat geeft mij al een tijd een rotgevoel. De opvoeding alleen rooien. Het is het grootste kruis sinds ik weduwe ben. Er alleen voor staan. Zo voelt het ook.
Het is fijn dat ik Bart heb, mijn vriend. Ik kan hem vertellen hoe moeilijk ik het vind. Maar ik blijf de opvoeder en de moeder van de meiden. Niemand anders.
Dat te accepteren, dat is het proces waar ik midden in zit.

"Je bent niet alleen"
"Je hebt toch een vriend?"
"Ik word ook vaak wakker 's nachts van mijn kinderen" Ja, maar jij hebt nog een man (denk ik dan)
"Jij hebt toch een weduwenpensioen?"

Veelgehoorde opmerkingen. Veelal goed bedoeld. Maar juist die opmerkingen komen soms zo pijnlijk over.

Ik ga vaker van mij af schrijven..! Het lucht weer wat op.

Valencia

Deze zomer ging ik met Sanne twee dagen naar het Spaanse Valencia. Wat een prachtige ervaring was dat.
Op vrijdagavond vielen we met de neus in de boter. Er waren net Valenciaanse feesten. Vuurwerk om 23 uur 's avonds. Sanne en ik hadden net eten besteld rond dat tijdstip. Maar er kwamen ineens zoveel mensen verkleed door de straten. We liepen even weg van ons tafeltje en we genoten van het schouwspel. Dat kon gewoon in Valencia. Het is geen te drukke stad.

Niet zo toeristisch als Barcelona zei ik nog de dagen erna.
3 weken later rijdt er een gek door de drukste straat van Barcelona en doodt een flink aantal toeristen. De stad wordt getroffen in het hart van de toeristenindustrie.
Spanje pakt het rustig op. Ook dat is de kracht van Spanje. Het hoofd koel houden. No tinc por. We hebben geen angst.  Een prachtige leus. Om dat in de praktijk te brengen is moed nodig.

Op zaterdagochtend gingen Sanne en ik naar een grote markthal waar alleen maar Spanjaarden rondlopen en vooral veel praten. Het was geweldig. De taal en het gemoedelijke, echt genieten. Mijn hart voelt echt wel voor een deeltje Spaans. Ik voel mij er thuis. Beweeg mij er gemakkelijk. Het was fijn weer in Spanje te zijn na 5 jaar. De laatste keer was met Martijn en Sanne, maart 2012. In Barcelona.

Mam, mag ik de zeezoutboter

"Mam, mag ik de zeezoutboter?'. "Sanne, kun je dit ook al lezen?" Ja dus!
Het is 7 juni en we zitten te eten samen. De zon schijnt door de ramen op deze stormachtige junidag. Sanne heeft onlangs opgetreden in een musical en had hier echt een duidelijke leidersrol. Het is duidelijk, onze zesjarige dochter ontwikkelt zich razendsnel. Na de zomer gaat ze al naar groep 3.
Ze is zeker 10 cm gegroeid dit jaar ook nog.
Een trotse moeder spreekt.

Het blijft schrijnend dat de vader van Sanne dit allemaal niet meemaakt. O ja, hij zal vast meekijken uit de hemel. Maar wat hebben we daar aan? Dat besef komt steeds vaker bij mij op. Hij mist gewoon alles hier van de meiden. Carmen die net 3 jaar is geworden.
Even geen verzachtende woorden van mijn kant. Dat zou betekenen dat ik mezelf op kan peppen of een knuffel kan geven:) Ik ben toch blij dat ik mijn gevoel voor -zwarte- humor nooit ben verloren. Dat kan blijkbaar!

Sanne, ga zo door en Carmen ook. Mama is ongelofelijk trots op jullie dames.

Hoe klinkt papa's stem?

Mama, weet jij nog hoe papa's stem klonk? vraagt Sanne bij het ontbijt. Ik val even stil.
Lang moet ik hier over nadenken. Weet ik nog hoe Martijns stem klinkt. Ik kan niet gelijk meer ja zeggen. Helaas.

Herinneren
Gek wat de tijd doet. We hebben nog een paar filmpjes met Martijns stem. Veel zijn het er niet.
Hoe kan het dat ik zijn stem niet meer herinner. Of vager herinner. Of is dit normaal?
Ik, die best gefocust ben op stemmen. En het belangrijk vind hoe iemand praat. Of articuleert. En daar erg op let. Ik had eigenlijk logopedist moeten worden..

Herinneringen zijn net als de wind. Ze komen en ze gaan. En blijkbaar ook de stem van je overleden partner. Natuurlijk is er meer dan een stem. Maar toch.

Run run

Vaak denk ik nog terug aan de tijd dat ik op atletiek zat. Bij de Sprinter in Meppel. Tussen mijn 12e en 17e liep ik hard. Een mooie tijd was dat. Ik was fanatiek. En ik heb zelfs nog eens een prijs gewonnen op de 60 meter.
Ja, daar ben ik best wel trots op.

En wat heb ik met sprinten?
Wikipedia legt het woord zo uit: "Een sprint is in de atletiek een hardloopwedstrijd over relatief korte afstand. Deze afstand ligt vaak tussen de 60 en 400 meter. Een sprint wordt over het algemeen geclassificeerd als een hardloopwedstrijd waarbij een atleet zijn energie niet gelijkmatig hoeft te verdelen over het parcours, maar gedurende het hele stuk op volle snelheid kan rennen."

Sprinten was altijd een uitlaatklep voor mij. Hard wegrennen. Van alles en van iedereen.

Het doel voor ogen
De laatste jaren sprint ik ook. Maar niet altijd vrijwillig. Na de dood van Martijn ben ik hard weggesprint. Weg van alles en iedereen. Dat wilde ik. Dat zat in mijn hoofd.
Wegwezen.
Doorgaan.
Het doel voor ogen.
Er zijn voor mijn meiden.
Hard werken en niet omvallen.
Dat was het hoogste doel. En dat is gelukt.


Geen bokaal
Een paar weken geleden knapte er iets in mij. Ik voelde me leeg en erg moe.
Wat heb ik hard gerend de afgelopen 2 jaar. Zonder er ook maar iets voor te verdienen. Geen prijs. Geen bokaal.

Waar doe ik dat allemaal voor?
Er zit blijkbaar een ongelofelijke drive in mij. Wilskracht.
En daar ben ik trots op. Dat mag ik best hardop zeggen!

Nu is het de kunst om door te gaan zonder al te veel te sprinten. Iets langzamer joggen mag ook. Het hoeft niet altijd een 60 meter te zijn Rianne. Zonder spikes red je het ook wel.

De laatste foto

Het is 7 en 8 maart 2015. Martijn, Rianne, Sanne en Carmen gaan een nachtje weg. De eerste keer sinds we onze Carmen van 10 maanden hebben. Op naar het zonnige zuiden; naar een mooi bed and breakfast in het groen.

Onderweg merken we dat het steeds mooier weer wordt; het is het begin van de lente. Martijn geniet zichtbaar van het rijden in onze nieuwe auto. Aangekomen in Brabant maken we een mooie wandeling met ons gezinnetje. Carmen in de maxicosi. Wat is ze nog klein en rustig. Sanne zit net 2 maanden op school en is daar vol van.
De koffers worden uitgepakt, en we inspecteren ons bed and breakfast. We lunchen samen, en na de lunch voel jij je ineens erg moe. Ik ga samen met Sanne het dorpje Goirle in. De zon schijnt, veel mensen zitten op terrassen te genieten van de lente.

Rust
Die middag gaan we naar de Loonse en Drunense duinen. Ik kwam hier voor het eerst. Een prachtig natuurgebied met een soort van duinen alsof je bij de zee bent. We renden en dolden. We keken elkaar intens aan. Wat waren we gelukkig met elkaar. Met ons nieuwe gezinnetje, met Carmen. We spraken over onze nieuwe toekomst. Nu ik weer een nieuwe baan had. En jij de huisman zou blijven. Jij was hier voor het eerst in al die jaren rustig onder. Altijd was er onrust bij jou. Maar juist die week trad er berusting bij je op.

In de auto bij Beekse Bergen

Afrikaanse setting
De dag erna lopen we samen door Safaripark Beekse Bergen. Het zonnetje schijnt; het is wel 18 graden. Het is een mooie dag. Jij geniet enorm van alle dieren om je heen en de Afrikaanse setting van het park. Ik maak een foto van jou terwijl je naar de roze flamingo's kijkt. Je ziet er stralend uit. En je geniet van onze meiden. De moeheid die je de dag ervoor ervoer, die is er nog wel, maar minder. Je kan even alles loslaten.

De laatste foto
Het is de laatste foto die ik van jou genomen heb. 8 maart 2015. Een lentedag. Jij bent 37 jaar oud. Het is ons laatste weekend samen. Het leven neemt een andere wending. Woensdag 11 maart is de laatste dag voor jou hier op aarde. Martijn, je wordt gemist. De dappere.

Onze gelukkige jaren samen in Rijswijk

In maart 2009 verhuisden Martijn en ik vanuit ons kleine appartementje in het Haagse zeeheldenkwartier naar ons eerste koophuis in Rijswijk. Een hele stap vonden wij destijds. En dat was het ook. Nog niet eerder hadden we zo'n groot huis voor onszelf.
We gingen vol enthousiasme aan onze toekomst samen bouwen. Het huis werd ingericht, we verhuisden en verfden nog wat, en dat was het dan!
Rijswijk kenden we eigenlijk niet echt. We waren er vaak doorheen gefietst op weg naar Delft. Maar we vonden het gelijk een knusse plaats. Met een klein centrum waar op zaterdag nog een heuse markt wordt gehouden. Dat sprak ons wel aan, het dorpse.

Stadse fratsen
Toen we er langer woonden bleek dat er ook wel stadse fratsen zijn hier.. Na 4 maanden kregen we ineens Poolse buren. Het huis werd afwisselend verhuurd aan diverse jonge Polen (m/v). Heel bizar. En wij waren speciaal uit Den Haag verhuisd omdat Rijswijk zo dorps was. No way! )  Na een paar maanden waren ze vertrokken en kon het 'burgerlijke leven' beginnen hier.

Vol vertrouwen
In het voorjaar van 2010 werd ik zwanger van Sanne. Wat waren we blij, wat wilden we dat graag. Een gezinnetje. Vol vertrouwen gingen we de toekomst tegemoet. Ook al had Martijn steeds wisselende banen die nooit 'vast' waren. Dat is wel de rode draad in onze jaren samen geweest helaas.
Met Sannes komst was het geluk compleet. Een knap meisje met zwarte haren. We gingen helemaal in het ouderschap op. Martijn in een glansrol -zoals Menno het op zijn begrafenis mooi verwoordde- als vader. Dat wilde hij al jaren. Hij was eerder met de wens om kinderen te krijgen dan ik. Ik ben daar nooit zo 'vroeg' mee geweest.. en twijfelde lang of het moederschap iets voor mij was.
Ik zeg wel eens. De gelukkigste jaren hadden Martijn en ik tussen 2009 en medio 2012. En dat klopt. In deze jaren was er nog relatief weinig verdriet. We mochten even een gezinnetje zijn zonder gedoe. Deze jaren zijn natuurlijk veel te kort geweest. Maar we hebben ze wel beleefd samen.

Dubbel hoor! En dat blijft het altijd.

Meppel en mijn roots

In Meppel groeide ik op als kind. Mijn wieg stond op de Drentse zandgrond.
Met ouders die zelf niet in Drenthe zijn geboren. Best bijzonder eigenlijk.
Mijn vader vond werk in Meppel op een school. En in die tijd wilde je daar best een eind voor verhuizen.
Ik groeide op in een gewone woonwijk met speeltuintjes en maisvelden, waar we toen nog in konden spelen. Later veranderde dit omdat de hele wijk uiteindelijk volgebouwd werd. Ik speelde met de buurtkinderen en logeerde bij mijn nicht in Krimpen aan den Yssel. De Randstad, het intrigeerde mij als kind al. Een andere wereld.

Toen ik tiener was, vond ik Meppel niet zo heel erg leuk. Ik had niet enorm veel vrienden en miste soulmates om mijn hart mee te delen. Die kreeg ik later gelukkig wel, maar pas vanaf mijn 18-e maakte ik vrienden voor het leven. Ik verhuisde naar Ede waar ik journalistiek studeerde. Daar ging de wereld voor mij open; mensen uit het hele land kwamen er studeren en daar kon ik mijn nieuwsgierigheid goed kwijt.


Hoe Drents ben ik? Dat is de grote vraag.
Ik ben misschien best wel nuchter soms. Maar of dat nou heel Drents is? Wie het weet mag het zeggen. Een ding is zeker. Ik ben best trots op Meppel. En ik vind de Meppeler toren nog steeds een mooi gebouw.

Weer bij een graf

Het is 8 november 2016. Een grijze novemberdag. Blaadjes vallen op de grond en het regent die dag ook flink.
We staan bij het graf van een jonge vrouw die helaas veel te jong is overleden. Wat een pijn doet het. Ik zie twee kinderen staan die geen moeder meer hebben. Automatisch denk ik veel aan mijn eigen verdriet en dat van mijn twee meiden. De herinneringen komen vanzelf.

1 jaar en 8 maanden geleden werd Martijn begraven. Wat kan ik me die dag nog goed herinneren. Een zomerse dag in maart. Enorm veel mensen die naar zijn begrafenis waren gekomen en prachtige woorden uitspreken. Wat voelde ik me afschuwelijk. Ik wilde wegrennen van het verdriet. Mijn zussen sloegen hun armen om mij heen en we zagen iedereen langs het graf trekken. Mensen keken mij bemoedigend aan en legden bloemen neer. Ik voelde me zeer onwerkelijk en eenzaam om alleen verder te moeten met twee kleine meisjes.

En nu. Sta ik bij het graf van een jonge vrouw. Met mijn nieuwe vriend. Bart knijpt me in mijn hand. Ik kijk hem aan. Het is fijn dat hij bij me is. Het leven is anders geworden. Verdriet blijft maar er kan weer zon door een grijze hemel komen. Ook als je dat helemaal niet verwacht.

Rotterdam heeft het

Een dagje Rotterdam. Door Martijn leerde ik deze prachtige stad kennen. We bezochten de Wereldhavendagen in 2006. En daarna volgden nog vele tripjes naar zijn favoriete stad. De Maasstad.
En nu, zijn we 10 jaar verder. Er is veel veranderd. Ik ga met een goede vriendin naar Rotterdam. We lopen door de Witte de Withstraat. We drinken, we eten, we lachen en halen herinneringen.
Laat op de avond is het nog erg gezellig in de Maasstad. Aan lange tafels zitten mensen te borrelen. Van alle leeftijden en culturen. Gezellig hoor. Rotterdam, wat een heerlijke stad.
Martijn wist het al. En nu ontdek ik het opnieuw.
Ja toch? Niet dan.. Rotterdammerts zijn leuk :)

Wijk aan Zee

En daar zit ik dan, een dagje en nachtje, in het pittoreske Wijk aan Zee. Een oergezellig Hollands dorp aan de kustlijn. Waar mensen elkaar nog groeten op straat en veel humor de toon zet.
Vlakbij de indrukwekkende staalfabriek Tata Steel. Ik heb mezelf getrakteerd op een nachtje weg.
"Durf je dat? O, wat bijzonder dat je dat alleen doet." Dat zijn de reacties die ik krijg.
Vorige week las ik in een tijdschrift dat als je alleen dingen doet, dat soms heel bevrijdend kan zijn. Je hoeft niet steeds met een partner te overleggen, welke richting je gaat kiezen. Je hoeft niet te overleggen hoe lang je ergens blijft zitten of welke kant je oploopt.

Foto: Toeristeninformatie.nl

Kruis
Ik ben nu een dik jaar weduwe, en dat is uiteraard een heel pittig proces met alle rouw die je er 'gratis' bij krijgt. Twee meiden alleen opvoeden, dat is ook een kruis vind ik zelf.

Jaren zeventig
Maar.. op dit moment geniet ik even van het niets hoeven. Ik zit hier moederziel in Wijk aan Zee. In een jaren zeventig hotelletje met een schilderij van Ramses Shaffy aan de muur, cappuccino en goede muziek.
Het is genieten. Dat kan dus ook. Fijn om te merken.
De stilte aangaan, zoals mijn vader zegt. En dat werkt ook heilzaam.

Cinque Terre

Er zijn van die plaatsen waar ik graag nog eens heen zou willen reizen.
In de laatste GROW, het relatieblad van Royal FloraHolland, schreef ik over de zuidwestkant van Italië bij het mooie Cinque Terre. Vijf schilderachtige plaatsjes aan een prachtige rotskust.
Met uitzicht op de Bougainvillea, de mediterrane bloemenzee. Wat heerlijk om door creativiteit in een vakantiestemming te komen. Italiaanse vergezichten, een diepblauwe zee. Ik kan er heerlijk bij wegdromen. Het helpt af en toe om je te ontspannen. Even los te komen van de werkelijkheid.
En dat is fijn.

Hier de inspiratie die mij bracht tot het schrijven van de tekst over Cinque Terre. Ik zie mezelf daar al zitten bovenop de rots. Met uitzicht op de gekleurde huizen.. La vita e bella!

Sanne en Martijn

Deze blog gaat over Sanne, onze dochter van vijf, en Martijn, haar vader.
Sanne werd geboren met pikzwart haar en hele donkere ogen. Sprekend haar vader. Dat werd gezegd, want de vader moet ook het gevoel hebben dat zijn dochter op hem lijkt :)
Het haar van Sanne ging op een gegeven moment krullen. Net als Martijn. Zo werd de gelijkenis nog sprekender. 'Wat lijkt Sanne op haar vader'
En nu, vijf jaar en 2 maanden later, is Sanne nog steeds een donkere schoonheid met bruine ogen en bruin haar. Ok, de krullen zijn wel zo'n beetje verdwenen maar de genen van Martijn zitten er wel in. En ze houdt net als haar vader van chocolade. En van knutselen.
Martijn leeft voort. In Sanne. En dat is toch wel fijn. Niet dat we hem er mee terug krijgen, maar het is wel mooi om te zien.

De dag dat mijn leven voorgoed veranderde

Een jaar geleden was het dinsdag 10 maart. Na 7 jaar VNG nam ik die middag afscheid van mijn oud-collega's met een gezellige borrel aan de Denneweg. Ik liep nog over het Lange Voorhout, was onder de indruk van de velden vol krokussen. Ik besefte me dat ik zo gelukkig was met mijn leven. Met mijn twee meiden, met Martijn. Alles zou anders worden want ik zou aan een nieuwe baan beginnen. Mijn oud-collega's wensten me het beste: het geluk is jou zo gegund na alles wat je hebt meegemaakt. Ga ervan genieten, met je gezin. We dronken wijn, we lachten met elkaar en namen afscheid.
Die nacht lig ik naast je in bed Martijn. Ik moest plotseling huilen. Ik weet nog steeds niet waarom..

De volgende morgen, het is woensdag 11 maart. De zon schijnt naar binnen. Ik breng Sanne naar school. Martijn en Carmen zwaaien ons na vanuit het raam.
Om 10 uur ga ik naar kennis Geeske om koffie te drinken. Normaalgesproken konden we nog wel eens close afscheid nemen. Die ochtend niet. Dag Martijn, tot zo he! Of je me nazwaaide, dat weet ik helaas niet meer.

Om iets voor 12 kom ik thuis. Ik loop de kamer in met mijn jas, net of ik een voorgevoel heb. Jij ligt daar, grauw op de grond. Wat er op dat moment door mij heengaat is met geen pen te beschrijven.
Wat is hier gebeurt, kon ik alleen maar denken. Ik buk me over je heen, voel je pols en hoor dat je niet meer ademhaalt. Je bent grauw, de kleur is uit je mooie lichaam weggetrokken. Martijn gaat dood kan ik alleen maar denken.. Het is een afschuwelijke dag die ik nooit zal vergeten. Woensdag 11 maart, de dag dat jij zo plotseling uit ons leven bent gerukt. En dat mijn leven nooit meer hetzelfde is geweest. De onschuld voorbij.

I will remember

Even when love has come and gone
And our hearts have moved along
I will remember
There was a time we had the trust
And that always was enough
I will remember
I will remember you

Een songtekst van de band TOTO.
Martijn, i will remember.. de mooie herinneringen aan jou blijven gelukkig.
Het is al bijna een jaar geleden dat je nog bij ons was. Onvoorstelbaar!
Wat missen we jou. De vader van Sanne en Carmen. En mijn lieve man.
Je kunt eigenlijk helemaal niet gemist worden Martijn. De tijd hier op aarde samen was te kort.

Martijn. I will remember..

Sinterklaas zonder de grootste liefhebber

De tijd van Sinterklaas is volop aanwezig. Al twee weken is hij in het land en vorige week zette hij voet aan de Rijswijkse wal.
Schoen zetten, kadootjes kopen. Al die dingen die je 'normaal' gesproken samen met je partner regelt. Wat zullen we onze meiden geven? Hoe vaak mag Sanne haar schoen zetten? Hoe vieren we Sinterklaas? Al die vragen.. en steeds mag je het antwoord als moeder alleen bedenken.


Het feest vieren zonder dat Martijn er bij is, dat is nog wel het zwaarste gedeelte. Want hoe feestelijk kan het zijn, Sinterklaas zonder de grootste liefhebber ervan.
Vorig jaar november tuigde Martijn hier de hele woonkamer op met diverse Pietenpoppen, slingers en een vlag. Al die attributen liggen nu in een doos op zolder. Ik heb niet de puf het weer tevoorschijn te toveren.. Ja Martijn, we hebben gediscussieerd over Sinterklaas, jij vond het zo belangrijk. En ik vond dat hilarisch. Maar nu je er niet bent.. mis ik dat manische van jou, dat doorslaan in.. dat is er niet meer.
Martijn, je dochter is heilig in sint aan het geloven op dit moment. En Carmen vindt het allemaal even grappig. Dat je het weet.

Martijn en de Wijma-trots

Vanaf het begin van onze relatie sprak Martijn vol trots over zijn Friese roots. De naam Wijma stamt uit Friesland; in  het dorp Wommels  hebben veel Wijma-telgen gewoond. Daar was je maar wat trots op. Ook al heb je zelf nooit in Friesland gewoond en je ouders ook niet..

Zeilen

Wat jij met Friesland had, dat was zeilen. De wind in je haren, de getijden, het spel en het teamwork eromheen, je vond het prachtig. Dat heb je veel gedaan met de studenten van je zeilclub. Maar ook met de vrienden van de middelbare school Het Streek. Hele dierbare vrienden waarmee jij op de havo en het vwo in Ede hebt gezeten.

Element

Enfin, Friesland dus. Mijn zus woont inmiddels een aantal jaren in Leeuwarden. Voordat zij trouwde wilde jij graag een Frieslandpakket samenstellen voor haar huwelijk. We reden er speciaal voor naar allerlei kleine dorpjes, we kochten Friese specialiteiten. Jij was in je element. Zodra je de provinciegrens overstak werd er iets in je getriggerd. Ik mocht je er graag mee plagen want ik  vond het amusant. De trots op een provincie waar je niet gewoond hebt maar toch zo enthousiast over was.

Bed en brochje

Ook toen we een weekend in het dorp Easterein doorbrachten in een bed and brochje bij een oude vrouw in een mooi herenhuis, kwam weer de passie naar boven. Leuk om te zien. De eigenaresse bleek jouw familie nog te kennen. Martijn droomde in zijn hart van een huis in Friesland.
Ik hoop dat jij nu op een plek bent die lijkt op jouw Friesland Martijn!

Utrecht

Vandaag reed ik langs jouw stad
Utrecht
De Domstad
Jij studeerde er sociale geografie en woonde met heel veel plezier in Wittevrouwen

Je hebt er mooie tijden gehad
Veel geleerd, maar ook regelmatig gefeest met je jaarclub en gezeild op diverse plassen
Dat zijn mooie herinneringen
die ik koester
Jij hebt geleefd Martijn
Je hebt gedronken, gegeten, genoten van alles waar een student van kan genieten
En je hebt je hoofd gevuld met kennis, ook niet onbelangrijk
Je was een intelligente man die extreem veel feitenkennis had
Je hebt je later weleens afgevraagd wat je met al die kennis moest omdat je moeilijk werk kon vinden

Wat nu overblijft is de herinnering aan jou, Martijn
De grote liefhebber van Utrecht
waar je tien mooie jaren hebt gehad

                                          Bron foto: www.utrechtsummerschool.nl

Tussen de Limburgse heuvels

Tussen de glooiende Limburgse heuvels
rijden wij
in onze vakantie

Je voelt daar even heel dichtbij, lieve Martijn
Jij hield ook van Zuid-Limburg
Het bourgondische, het mooie landschap, de rust

Nu ben ik er
samen met onze dochters en een vriendin
En ineens bedenk ik:

Niets is meer zo leuk als met jou
Niets is meer zo inspirerend als toen jij er nog was
Mijn gids
Hij is er niet meer..

Martijn, waar je ook bent,
Je bent af en toe even in de buurt

 

                                          Bron foto: VVV Zuid-Limburg

In de zomer van je leven

In de zomer van je leven.. ben je overleden Martijn
Je had nog zoveel te geven
Je had nog zoveel te dromen
Je wilde nog zoveel bereiken, je droomde ervan om raadslid te worden of een mooie baan in de ruimtelijke ordening te krijgen. Dat is je niet gelukt in de 37 jaar hier op aarde. Wat is dat verdrietig.

Jij bent er niet meer. Je twee dochters zijn er nog wel. In hen leef jij nu voort.
En wij gaan door met leven, in deze bloedhete week van de zomer..
Martijn, we denken aan je

Lieve Carmen

Vorige week ben je een geworden. Een jaar is alweer om. Een jaar met jou, onze lieve meid in ons leven.
Wat waren we blij toen je 13 mei het levenslicht zag. En wat was Martijn trots om jou in zijn armen te houden. Martijn is je vader. Hij is helaas op 11 maart overleden. Je zult hem nooit leren kennen, niet fysiek in ieder geval. Dat is heel moeilijk.. Sanne kan je wel vertellen hoe geweldig hij was. Hoe lief hij was. Hoeveel grapjes hij maakte. Hoe goed hij in knutselen was. Maar helaas.. jij hebt je eerste verjaardag zonder hem gevierd. Wat was dat moeilijk, ook voor je moeder.

Lieve Carmen, ik houd van jou. Papa blijft trots op jou!

Koningsdag zonder mijn prins

Het is Koningsdag. Een dag waarop heel Nederland de verjaardag van onze Koning Willem viert. Een dag waarop Martijn zijn tradities de vrije loop liet. Eerst ging de vlag uit, met wimpel natuurlijk. Dan werden de bitterkoekjes en de oranje tompoucen van stal gehaald. We keken samen naar de Koning en de koningin.
Martijn was een man van tradities. Ik ben dat een stuk minder. En dat merkte ik gisteren.

Een feestdag vieren zonder Martijn. Het klopt gewoon echt niet. Mijn prins is er niet meer. Mijn maatje, mijn soulmate waarmee ik graag nog wat ouder was geworden. Waarmee ik onze meiden had zien willen opgroeien. Het doet pijn.

's Avonds lig ik op bed. Ik hoor harde muziek, bandjes. Dingen die me anders wel vrolijk kunnen maken. Maar nu. Wat mis ik jou, Martijn. Het doet pijn

De magnolia bloeit

De magnolia bloeit
Ik registreer het

De merel zingt
Ik registreer het

Martijn is er niet meer
Ik voel het

Op een lentedag

Op een lentedag.. uit het leven gerukt
Mijn man
Martijn Wijma

Wat een pijn
boosheid
verdriet
wanhoop
leegte

laat hij achter in mijn leven

Mijn man,
Martijn Wijma

Wat moeten we zonder jou? De man met het bijzondere hart

Eerst dienen dan verdienen

Onlangs volgde ik een cursus contentmarketing bij spreker en oud-journalist Cor Hospes. Ook bekend van de Contentbijbel, een interessant boek over alles wat onder contentmarketing valt. Hij inspireert ons als communicado's met de zin: eerst dienen dan verdienen.
Wat bedoelt hij hiermee te zeggen? Als communicatiemedewerker of redacteur ben je er allereerst voor je doelgroep. Je bedient hen met je verhaal. Met je boodschap. En pas daarna komt (soms) het verdienen. Communicatie en ook contentmarketing is niet meer dan een verhaal vertellen en daarbij je lezer interesseren (Storytelling).

Flipje Tiel als merkicoon
Als voorbeeld uit de oude doos haalt Hospes de marketing van Flipje Tiel aan. Het bekendste merkicoon van vroeger uit de Betuwe. Het mannetje ontstond op de tekentafel in 1935. Daarna werd het geintroduceerd in het boek Flipje en zijn vriendje de Aap. Hij brak door op de zogenoemde filmstroken. De eerste You Tube film uit de jaren veertig was de Flipposcoop. Dit zijn de avonturen van Flipje op filmstroken in tien plaatjes. Het idee achter de Flipposcoop is dat de verhalen van Flipje in de boekjes te doods zijn en dat mensen de avonturen nu in hun minitheater kunnen gaan vertonen. Flipje groeit uit tot het symbool van de Betuwe. De jamfabriek is al jaren gesloten maar Flipje Tiel blijft het merkicoon van de Betuwe. Dat is toch wel erg knap van de marketeers achter dit oer- Nederlandse product.

Sanne is een echte kleuter

Sanne gaat sinds 3 weken naar de basisschool. Een nieuw jaar is gestart met een nieuwe fase, onze oudste gaat naar school. In de groep Balotje, met echte stoeltjes en tafeltjes om aan te zitten.
Het ochtendritueel is wel schattig hoor. De kleuters stiefelen nog slaperig binnen en geven de juf om de beurt een hand. Dan mogen ze hun 'tien uurtje' in een bak leggen en wordt de lunch in het lunchbakje in een aparte bak gedeponeerd. Sanne past zich wonderbaarlijk aan aan het schoolritme van 4,5e dag school. Alleen de eerste dag heeft ze gehuild, wat is het toch een dappere meid! Vond ik haar in november nog klein toen we voor het eerst gingen kijken, ik ben nu een andere mening toegedaan. Sanne is een echte kleuter geworden.

Creatieve nontent of content

Vandaag had ik een training creatief schrijven voor het web. Hier leerde ik een ander woord voor zinloze content op een website; nontent.
Er zijn veel webredacteuren die zo vast zitten in een bepaald stramien, dat ze bijvoorbeeld alleen nog maar bullets gebruiken om hun tekst te structureren. En soms niet meer nadenken over wat ze eigenlijk communiceren, en hoe. Het is de kunst om te blijven nadenken waarom je iets wilt communiceren. En het dan ook nog op een creatieve manier te brengen, zonder zinloze woorden te gebruiken.

Opfrissen
Het vak van webredacteur/contentmarketeer is continu in beweging door alle ontwikkelingen binnen het web. Daarom goed om je vakkennis af en toe even flink op te frissen. Met praktijkopdrachten zodat je ook inzicht krijgt in wat vakgenoten schrijven. En waar je blinde vlek ligt.

Ben ik een contentmarketeer?

Vorige week was ik op het congres marketing en webredactie met een groep vakgenoten. Voorheen was dit een congres voor uitsluitend webredacteuren. Nu worden we 'contentmarketeers' genoemd.
Het naampje is veranderd, en de inhoud van het vak ook. Was het vroeger voldoende om teksten te kunnen schrijven, tegenwoordig word je geacht om content- en beeldspecialist te zijn.
Tijdens het congres sprak de hoofdredacteur van Lindanieuws.nl een zaal vol jonge vrouwen en mannen (..) toe. Zij vertelde vol enthousiasme over hoe het het blad gelukt is om de best bezochte website voor vrouwen te zijn. 'Wij kennen de doelgroep als geen ander. We weten wat vrouwen willen, en we weten ook hoe kritisch ze zijn.'  De nieuwsbrief van Linda opent elke dag om acht uur met een leuk nieuwtje. Daarna om tien uur het koffieuurtje, met iets verstrooiends. De kracht van Linda is dat ze zich vooral op het 'zachte nieuws' richten. Vrouwen willen dit graag lezen, onderuit gezakt in hun luie stoel of op hun werk.

Marketinginstrument
Vrouwen als marketinginstrument, het werkt blijkbaar. Nu behoor ik zelf niet tot de doelgroep van dit blad, maar ik vond het wel een interessant en inspirerend verhaal over hoe marketing werkt..!

• www.lindanieuws.nl

Maffia?

Het was in de warme zomer van 2006. Ik logeerde samen met een vriendin in het zuiden van Italie, in de provincie Calabrie. In het dorp Santa Domenica. We volgden er Italiaanse les op een naburige taalschool. Elke avond als we moe in ons bed lagen, ging de karaoke muziek erg hard aan in een naburige tent. De eerste nacht dachten we dat er gewoon een feestje aan de gang was. En probeerden we met oordoppen in te slapen. De tweede nacht, weer die herrie om ons heen, met dezelfde klanken en nog wat harder. De derde nacht, op maandag, ja hoor, weer die herrie.

Beklemmend
De irritatie ten opzichte van de muziek nam toe en werd indringender. Wij wilden serieus Italiaans leren en vonden dit niet zo geschikt. We verkasten naar een andere locatie maar ook daar was de Italiaanse karaoke nog te horen. Toen we wat om ons heenvroegen bij de taalschool naar deze herrie/muziek, bleek dat er weinig aan gedaan kon worden. Het was namelijk de maffia van het dorp die deze karaoke faciliteerde. En ja, daar ging men niet tegen in. De herrie bleef dus.. avond na avond. Ik herinner me nog hoe beklemmend de sfeer in het dorp was. En tegelijk hoe mooi deze zomer was in dat Italiaanse dorp onder de hete zon. Maar duidelijk was het wel.. hier was echte maffia aan het werk. Om de dorpsbewoners en de cursisten van de taalschool in de greep te houden. Het geld van de taalschool werd waarschijnlijk voor een deel afgedragen aan de lokale maffia. Je merkte dat de eigenaren van de taalschool er niet te veel over los wilden laten. Mocht ik ooit nog een thriller gaan schrijven, dan ga ik het dorp Santa Domenica zeker weer opzoeken...Kijken of de karaoke nog steeds zo hard aanstaat.

Net als vroeger

Zaterdag hadden wij een familiedag van mijn moeders kant, de Blokhuis-tak. Het was alweer 7 jaar geleden dat deze voor het laatst werd georganiseerd.
In die jaren is er veel veranderd in al onze levens. Een aantal nichten hebben bijvoorbeeld al kinderen die op zichzelf wonen of studeren. Een aantal neven en nichten zijn vader of moeder geworden. In ons gezin zijn er veel huwelijken voltrokken in die zeven jaar, en ook wat kinderen geboren..

Vroeger
Het maffe is dat als je een middag met elkaar optrekt, het lijkt alsof het nog hetzelfde als vroeger is. De neef die altijd grappen maakt, de oom met de cynische humor, de tante die nog hetzelfde praat als vroeger.. Soms denk ik dat ik zelf erg veranderd ben. Maar als ik op zo'n familiedag ben, dan lijkt het soms net of de tijd heeft stil gestaan.
Het enige dat echt veranderd is, is dat onze opa en oma er niet meer bij zijn. Maar stiekem voelden zij deze zaterdag toch erg dichtbij. Terwijl het zonnetje scheen, kwam deze gedachte bij mij op. Opa en oma waren er ook even bij.

Carmen in ons leven

En daar is ze dan, Carmen, onze tweede dochter. Het levenslicht gezien op 13 mei 2014.
En nu, 2 maanden later niet meer weg te denken uit ons leven.

Ze is er. En dat is iets groots. Ze is geboren, ze leeft.
Zeker na wat wij hebben meegemaakt is leven iets heel moois.
Ze is een groot geschenk.
Wij zijn blij met haar!
En genieten daar elke dag van.

Leven, levenslicht, niet meer weg te denken uit ons leven..

Laatste loodjes..wegen soms het zwaarst

Inmiddels ben ik 36 weken en een paar dagen zwanger. Om verlof te hebben is wel fijn hoor! Het reizen in de tram werd minder fijn in de spits. Mensen staan niet spontaan voor je op als je zwanger bent.. En werk is leuk, maar het kost gewoon meer energie als je hoogzwanger bent.
Heel fijn om niet dagelijks meer wakker te worden met een wekker naast je oor.
Manlief heeft de babykamer af en klust nog wat. Sanne gaat niet naar de opvang, dus die hoeft er ook niet vroeg uit. Eigenlijk best wel relaxed! Het weer werkt tot nu toe best wel mee zodat we al veel op het balkon, in het park en op het strand zijn geweest.

Indalen
Lichamelijk zijn er wel wat typische zwangerschapskwalen.. het kindje is ingedaald en dat heb ik vorige week geweten. Krampen waarvan je denkt dat de bevalling begint.

April
Het afwachten kan beginnen. Bij Sanne was ik hoogzwanger (december 010) toen we ingesneeuwd werden. April is wat dat betreft een fijnere tijd. Bewegen kan ik nog volop, zij het op een langzamer tempo. Het toilet moet regelmatiger worden opgezocht.. dat is het grootste ongemak wel als je hoogzwanger bent. Maar verder voel ik me best goed met een vooruitstekende buik die al groter wordt.

Mama, ik ben zwanger

Mijn dochter Sanne (3) kletst je de oren van je hoofd. Laatst was ik bij een vriendin die zelf een jongen van Sannes leeftijd heeft. Sanne: 'Gaan we zo lunchen?' Mijn vriendin kwam niet meer bij.
Ze vond Sanne wel heel bijdehand, en wijs.
Sinds ik zwanger ben, is Sanne ook zwanger. Ik moet af en toe haar buik voelen, want die is al 'heel dik'. Als we speelgoed opruimen, vraag ik haar mee te helpen. 'Nee mama, dat kan niet, want ik ben zwanger.'
Nou vraag ik je.. wat een peuterpuber!

Van zolder tot babykamer

Onze zolder herken ik niet meer terug. Hij is omgeturnd tot babykamer in spe. Mijn man loopt in kluskleren en weet nu alles over gipsplaten, multiplex platen en allerhande schroeven. Hij leert snel moet ik zeggen. Ik kijk toe en vind het geweldig om te zien hoe een zolder in een week al aardig op een kamer begint te lijken.

Investering
Het is een mooi gezicht, mannen die klussen (....). Ik ben blij dat we een verbouwing kunnen doen in dit huis. Er zijn genoeg mensen die met twee kinderen op een klein oppervlak bivakkeren. Of een baby noodgedwongen in hun slaapkamer onderbrengen. Dan ben ik blij dat wij een keuze hebben om een investering in ons huis te doen. Het wordt mooi, en vast nog mooier. Ik kijk er naar uit om over 6 weken verlof te hebben. En dan de boel nog wat meer in te gaan richten. Het voorjaar start mooi dit jaar!

herdenken

Gisteren was de geboortedag van onze zoon. En tegelijk de sterfdag. Alle reden om bij stil te staan. Het blijft een pijnlijk en verdrietig iets om je kind te moeten missen. En in ons geval niet kennis te kunnen maken met je zoon die je zo graag bij je had gehad.
Al met al moeilijke herinneringen en ook traumatisch. Tegelijk hebben we mooie momenten meegemaakt op deze dag.

Belangrijke dag
Gisteren beseften we dat dit voortaan een belangrijke dag voor ons gezin blijft. En dat willen we ook graag zo houden. Het is dan extra fijn als er door familie en vrienden aandacht aan deze dag wordt gegeven. Zo kreeg de rouwdag een klein beetje glans.